وقتت هم مثل پولت ارزشمند است

  به مسافرت رفته بودم، شب ماشین را پارک کردم و چون جای پارک نبود به ناچار وقتی جای مناسبی را پیدا کردم، پارک کردم ولی بگونه ای پارک کردم که درب راننده سوی دیوار بود و بنابراین از درب شاگرد پیاده شدم و کیف و چند چیز دیگر را آوردم ، صبح که از خواب بیدار شدم بیادم آمد که دوربین را از داخل ماشین نیاورده ام بنابراین لباس پوشیدم و سراغ ماشین رفتم، در را باز کردم ولی هر چه گشتم دوربین در کار نبود

   یاد جمله خانمم افتادم که گفت دوربین را نبر، گم می کنی، گفتم که حتماً باید ببرم. به نظر می رسید که حرفش تحقق پیدا کرده بود و آقا دزد بی انصاف وسیله ثبت خاطرات ما را با آخرین خاطرات ثبت شده در آن به تاراج برده بود. ناراحت شدم، بخصوص وقتی متوجه شدم که درب سمت راننده قفل نشده بود و خیلی راحت هم قابل باز کردن بود( من فکر می کردم آنقدر نزدیک دیوار پارک کرده ام که درب قابل باز کردن نباشد) تقریباً دیگر مطمئن شدم که کار دوربین توسط یک معتاد و یا دزدی ساخته شده است. خاطرات استفاده از آن جلوی چشمم رژه می رفت، حالم گرفته شد تا نزدیک ظهر، با خودم گفتم یک زنگ به خانهمی زنم ببینم شاید خانه جا مانده باشد، خیلی خوشحال شدم وقتی خانم گفت: دوربین را جا گذاشته ای. حالا خیلی خیلی خوشحال بودم:

  درس بسیار بزرگی که از این اتفاقی کهبرایم افتاد و آن اینکه حالا برای وقتم درست همانند آن دوربین ارزش قائل می شوم. چون در اوج ناراحتی به ذهنم رسید آیا من برای وقتم هم اندازه همین دوربین نگران می شوم. آیا از اینکه وقتم هم از بین برود آنقدر ناراحت می شوم که برای از دست دادن این دوربین ناراحت شدم. جالب است ، آیا تابحال شده است کسی به شما بگوید، عزیزم مواظب وقتت باش! ولی بارها شنیده اید، مواظب فلان چیز باش، مواظب ... باش.

  درس بزرگ این واقعه برای من" مواظبت از وقتم بود". و البته شادی دیگرم هم اینکه دوربین محبوبم زنده بود و آماده به خدمت من .